De stilleven-schilderijen van Harmen Tulner (Sint Annaparochie, 1969) zijn verstild, melancholiek en tegelijkertijd vaak broeierig. Bij een groep objecten lijkt het alsof ze onderling met elkaar wedijveren en als personen er een eigen gevoelsleven op nahouden. De eenheid die zij vormen binnen de beperkte ruimte van het schilderij glijdt tussen de twee uitersten van berustend tot explosief. Harmen Tulner gebruikt als object al jarenlang bloemen waar iets kortstondig verleidelijks vanuit gaat maar waar het vanitassymbool in besloten ligt. Tegenwoordig zijn daar de karakteristieke metalen kannen en koffiepotten bij gekomen die zeer subtiel met elkaar de strijd aangaan.